Wat is dat toch met onze leidinggevenden? In de wandelgangen wordt over hen veelvuldig geklaagd. Vinden we het soms niet prettig om geleid te worden? Ik denk van wel; voor de meeste mensen betekent geleid worden namelijk het risicoloos achterover kunnen leunen. Zeker voor diegenen die geen stap extra willen doen is geleid worden geweldig. Laat de leidinggevende maar de hete kolen uit het vuur halen en beslissingen nemen. En als het fout gaat is het zijn schuld.
Na de uitschakeling van Italie nam trainer Lippi alle schuld op zich; hij had zijn mannen kennelijk niet goed klaargestoomd en gemotiveerd voor de wedstrijd tegen het nietige Slowakije. Het is toch onvoorstelbaar dat je je als speler van de huidige wereldkampioen moet laten opladen door je trainer voor zo’n cruciale wedstrijd? Immers, er moest kost wat kost gewoon gewonnen worden.
Diego Maradona is een leidinggevende van een heel ander kaliber. Iedere keer als ik hem zie krijg ik het onbestemde gevoel dat hij helemaal de touwtjes niet in handen heeft maar meer een ceremoniële rol vervult. Overigens doet hij mij denken aan een artikel (of was het een boek?) waarin een leidinggevende werd vergeleken met een knuffelbeer. Nou, dat doet hij met verve; ik zie Tevez nog wegduiken vlak voordat Pluisje hem een stevige knuffel wil geven. Hilarisch.
Van de Franse bondscoach Domenech is bekend dat hij astrologie raadpleegt om een zo goed mogelijke opstelling in het veld te brengen. Het sterrenensemble dat hij het veld instuurt wordt bepaald door de stand van de sterren. Bizar. Veel gekker kan het toch niet worden. Alhoewel, heeft u ook het opgewonden standje Capello zich zien aanstellen langs de lijn? Zijn de Engelse spelers zogenaamd uit vorm om alleen maar van hun theatrale trainer af te komen?
Daarbij vergeleken is onze Bert toch een toonbeeld van wellevendheid en rust. Zullen we dan eindelijk een keer kampioen worden...?
Ruud Kleefman
Oost-Souburg, juni 2010
|