Als tijdverdrijf kijk ik vrijwel nooit naar de TV, vandaar ook dat ik nauwelijks weet wat daar allemaal te zien en laat staan te koop is. Als waarheidszoeker en uit liefhebberij, maar meer als trainer/consultant van onder andere heel veel leidinggevenden in den lande en daarbuiten ben ik daarentegen reeds zo’n slordige jaar of vijftien bezig te zoeken naar wat nu de ultieme en meest succesvolle manier van leidinggeven is. Immers, die moet er toch bestaan?
Kasten vol met boeken heb ik inmiddels verslonden; van Covey tot Mintzberg, Drucker, Greenleaf, Hersey, Blanchard, Blake, Mouton, en ten Bos, mijn oud collega. En nog steeds heb ik geen sluitend antwoord op mijn vraag kunnen vinden. Tot onlangs.
Op een gegeven moment was ik dermate vermoeid van alle beslommeringen van mijn zoektocht naar het ultieme antwoord op mijn vraag dat ik, eenmaal te ruste, nagenoeg blindelings een greep deed in het rijtje boeken naast mijn bed. Het bleek The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy, deze keer de trilogy in four parts (ik heb meerder versies); een van mijn favoriete boeken en geschreven door de helaas al overleden Douglas Adams (die overigens in het rijtje schrijvers hierboven genoemd niet zou misstaan).
Het is een van de vele boeken die ik de loop der jaren al zeker drie keer opnieuw heb aangeschaft omdat ik ze of heb uitgeleend (ik leen nu dus nooit meer boeken uit, je ziet ze nooit meer terug), ergens per ongeluk heb laten liggen of simpelweg omdat ik ze heb verslonden. Zijn zoektocht naar de oorsprong van ‘life, the universe and everything’ intrigeert. Toch wat vermoeid besloot ik het boek terzijde te leggen en, ik geef toe, enigszins ongebruikelijk, een rondje te gaan zappen. Mijn vrouw lag kennelijk reeds in diepe rust naast me. Nu moet u weten dat op onze slaapkamer-tv niet alle zenders op volgorde zijn geordend. Al zappend kwam ik dus bij toeval op kanaal 42 terecht, en wat ik toen zag deden mij de schellen van de ogen vallen!
Daar zag ik hem, degene waar ik al die jaren naar op zoek was! Dé leider! Wat zeg ik, de ultieme leider! Al schreeuwend, tierend en vloekend gaf hij zijn bevelen en welhaast kruipend werd daaraan onvoorwaardelijk voldaan. Wee degende die hem durfde tegenspreken! Wat een souplesse, wat een drive, wat een natuurlijk overwicht en gezag, en wat een macht!
Terwijl de rode wijn, afkomstig uit het glas dat ik kennelijk op het moment suprème iets te losjes in mijn hand had, zich vanwege mijn schrik een weg baande in het overigens smetteloze tapijt stootte ik vol enthousiasme mijn vrouw aan, die zoals ik dacht al diep in slaap was, maar af en toe wel haar luikjes had geopend. ‘Wordt ‘s wakker, kijk dan toch, ik wordt gek, ik heb het gevonden! Het is zover! Hij is het, hij moet het zijn, ik heb het antwoord gevonden op mijn vraag, mijn zoektocht is ten einde!’
Enfin, het relativeringsvermogen van mijn vrouw, moet u weten, is buitengewoon. Ze keek me even tersluiks aan, en voor ze zich van me af- en omdraaide mompelde ze iets in de trant van; ‘Ja doei, dat is Gordon Ramsey lieverd, droom lekker verder!’
Tja, dat heb ik tenslotte dan ook maar gedaan, teleurgesteld, dat wel, en daardoor nog steeds op zoek naar het antwoord op mijn persoonlijke queeste.
Ruud kleefman
Oost-Souburg, mei 2009 | 
